Öyleyse başlıyorum , en başından en sonuna.
Belki bir rüya ile başladım bu yolculuğa. Tahmin edilemez tüm zorluklardan , sonunda ufuğa ulaştım. Ufuk gerçeklik payından utanmış olsa bu kadar yüksekte olamazdı. Gerçekleri yalnızca kişi tek başına kaldığında keşfedebilir. Keşfimin huzurunda ceketimi ilikliyorum.
Varoluşsal krizlerimi yaşadığım o korku dolu ve ürpertici günlerime herkesin görüp bildiği benimse kaf dağından çokta uzakta olmayan güneşim çıkagelmişti. Çıkarttı beni o karanlığımın içinden. Karanlığın her zaman aydınlık tarafının olduğunu biliyordum lakin ; peşinden de koşmam gerektiğini bilmiyordum.
Öğrendim ki aslında her aşk hikayesi aynı sadece kişiler ve ana karakterler farklı. Aşık olmak gerçekten de ulaşamamaktı , tutku dolu , karmakarışık , midenizde yarasaların uçtuğu metafora benzetebilirim. Düşünün ki biri var hayatınız da onunla buluşmak için zamanlar öylesine hızlı hızlı öylesine su gibi geçip gidiyor ki '' dünya sikime götüm minare'' (asla atasözü ve deyimleri doğru yerde , doğru kelimelerle kullanamam :) oda bunu çok iyi bilir ) kendinize göre en büyük dertleriniz onun yanında iken uçup gidiyor gökyüzüne karışıyor. Gökyüzünü , muhteşem bir koku sarıyor. Bu işte aşk kokusu. Hava da aşk kokusu var sözü buradan geliyor. Bir çok şarkıya , bir çok hayat öyküsünü imgeleyen o betimleme.
Hayatımın en güzel zamanları ilkleri onunla birlikte geçti. Bu serüvene Pandemi zamanında başlamıştık. Hani demiştim ya karanlık dönemler ; bu güzel insan işte o boktan pandemi zamanında hayatıma girmişti. Yapılamaz , olamaz dediğim ne varsa her şeye gögüs gerip bana sihirli bir değnek uzatmıştı. Bense dünyanın en şanssız insanıydım. Şu yaşıma kadar kendimde fark ettiğim ve gözlemlediğim bir çok şey olmuştu onlardan bir tanesi de ; ne kadar şanssız olsam da yanımda her zaman şanslı insanlar olurdu. Şansım yine güzel bir insanla karşılaşmıştı. Şimdi aşağıya bir çizim paylaşmak istiyordum. O bakışlar her şeyi anlatabilirdi. Keşke şuan şu yazıyı okuyan var ise ( aslında pekte imkan tanımıyorum o boktan influcerlerden değilim ) gözlerimdeki o ışıltıyı görebilirdi.
Not resmin ismi : Springtime - Cot ( Zaten şu fransızların uzun uzun isimleri olur sanatçıya son seslenişim Cot :) Eserleri Metropolitan müzesin de sergileniyor tabiki copyleri :) Kim bilir hangi godaman satın aldı. Aaaa aklıma hemen The Best Offer filmi geldi buraya kadar gelmişken o filmi mutlaka izleyin neyi ima ettiğimi anlayacaksınız. )
O dönemlerde istisnasız çevremdeki insanlardan duyduğum tek şey . Hayata tutunmuş bir rainluluu , gözlerinin içi gülüyor rain , sen bir başkasın ; bakışların , konuşmaların , müzik zevkin... Enerjin hepimize çok iyi geliyor , seni böyle değiştiren kişi kim ?
Herkes şaşkın şaşkın soruyor ben ise anlatamadığım , dile getiremediğim o duyguların içinde resimdeki kız gibi eriyip bitiyordum. Bambaşka bir duygu. Ne demiş Coelho '' hissedilen her şeye cümle kuramazsın.'' . Tam olarak böyle. Hala bir hikayeye konu olmasını , anlatıp anlatmama konusunda çok kararsızım. Ama tek arzum , unutulmamalı. İnsan yaşadıkları kadar var bu hayatta. Ve ben çok unutkan bir insanımdır , acılarıyla büyümüş ve yaşadığı yolları sile sile yeni yollar inşaa etmiş insanım. Acının yükü insana ağır geldiğinde anılarını resetlermiş. İnsanoğlu yok olma kaygısıyla savaşırken böylesine hayata tutunacağını tahmin bile edemezdi. Ben edemedim tam bittim , tükendim , cümlelerimin son satırına geldim derken biri geldi ve beni şuanda yazı yazmaya teşvik etti. Hah ! ne demiş Ulus Baker '' ...hüzün geriye kalandır , benim için blues dinleyin.''
Şarkı : And I Love You So - Perry Como
Biten bir şeyler var ama bende bitmeyen , anlatmak istediğim duygularım, anılarım var.
İnsanlar neden ayrıldıkları zaman ya da yollarını ayırdıkları zaman özlerki ?
Çok özledim ağlamayacağım. Bu günlük bu kadar.
Bir sonraki yazım şu şekilde başlayacak ; Yaralı olan insanlar , karşısındaki insanın ruhunun içindeki eksiklikleri görebilirler.
Film : Scarface ''Gözler Chico ... Gözler asla yalan söylemez. ''
Yorumlar
Yorum Gönder